El gatt

L’è lì, el se varda in gir come on quai vun
che el sìa adree disperà a cercà un quai vun,
poeu, sùbit dòpo, el cerca giamò pù,
perché l’è adree a dormì sora el sofà
e tì te fet nanca in temp a dì ch’el dòrma
che lù l’è giamò a caccia de ona mosca.

Perché i gatt hinn faa inscì, se capiss minga
còss’e gh’hann in del coo, in mezz ai orègg,
quand pènsum ch’hinn adree a pensà ona ròba
gh’èmm de vèss cèrt ch’hinn adree a studiànn on’altra
perché gh’è nient de faa, lòr la san longa
e, soratùtt, sann quel che pènsum numm.

Ne tocca contentàss, quand la ghe gira
de vegnì in bràsc, de fa ona quai moina,
che poeu savarìa nò, ma el gh’ha reson:
l’è on gatt, l’è no on bellee, on barlafùs
de tirà su o mètt giò là come te vòret:
i vergnin, quand ch’i a voeur, te le dìs lù.

19 novembre 2020